A Lull in the Conversation ความเงียบในบทสนทนาที่ Otaru (หลงญี่ปุ่นตุลา 57)

คุณพ่อ: คุณแม่ใส่ Map Code เลย เราจะไปที่ไหนกัน
คุณแม่: เดี๋ยวเราไปหาข้าวกลางวันทานกันที่ Fukidashi Park มีสนามเด็กเล่นด้วยนะ แล้วก็มีธารน้ำตกเป็นน้ำอุ่นด้วย ที่คุณพ่อจะไปถ่ายรูป Mount Yotei ไง
คุณพ่อ: ฝนจะหยุดตกบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
คุณแม่: ขับไปก่อนก็แล้วกัน ยังไงก็ทางผ่าน
คุณพ่อ: Lull (คิดว่าคุณแม่จะเปลี่ยนใจซะอีก)

-คุณแม่แอบมีความหวังว่าฝนจะหยุดตกบ้าง ถึงแม้พยากรณ์อากาศจะบอกว่าตกทั้งวันก็ตาม อ้อ Mount Yotei คือ Fuji of Hokkaido นะจ๊ะ-

พี่รัก: คุณแม่ครับ วันนี้เราไปไหนครับ
น้องโรม: เราไปนอนอีกที่นึงเหรอครับคุณแม่
คุณแม่: ครับ เราจะไป Otaru กัน แต่จะแวะทานข้าวกลางวันกันก่อน มีที่ให้ลูกวิ่งเล่นด้วยนะครับ
พี่รัก: Lull (คืออยากไปที่พักเลยได้มั้ยครับเนี่ย)

-เด็ก ๆ เริ่มเบื่อกับการนั่งรถนาน ๆ อยากไปถึงจุดหมายปลายทางเร็ว ๆ-

น้องโรม: คุณแม่ครับ น้องโรมหิว
คุณแม่: ขนมที่ซื้อมาจาก Usuzan ไงครับลูก
คุณพ่อ: คุณพ่อก็หิวด้วย
คุณแม่: Lull (เมื่อเช้าเห็นบ่นพุงจะแตก นี่เพิ่งผ่านไปสองชั่วโมงเองนะคุณพ่อ)
คุณพ่อ: ขอแอปเปิ้ลให้คุณพ่อลูกนึงนะ

-น้องโรมหิวตลอดเวลา คือเรื่องปกติ คุณพ่อบ่นหิวผิดเวลา คือผิดปกติมาก-

คุณพ่อ: ทางแคบ เข้าทุ่งนากันเลยอ่ะคุณแม่
คุณแม่: ไม่เห็นมีรถคันอื่นเลย ทางลัดมั้งคุณพ่อ นั่นไงลานจอดรถ
คุณพ่อ: ฝนตกเยอะเลย เอาไงดี
คุณแม่: Lull (อยากลงไปดูหน่อยนึงอ่ะ)
คุณพ่อ: เปียกแน่ ๆ ตกแบบนี้ไม่หยุดง่าย ๆ ตกทั้งวันแหง ๆ
คุณแม่: Lull (ลงไปก็แฉะแน่ ๆ เลย เสียดายจัง)
คุณพ่อ: ไปต่อเนอะ คุณแม่
คุณแม่: ค่ะ อดพาลูกวิ่งเล่นเลย แม่ดูในรูป วิวสวยด้วย
คุณพ่อ: เมื่อวานเราก็ได้เห็นวิวสวย ๆ แล้วไงคุณแม่
คุณแม่: ค่ะ ไปต่อเลยค่ะ

-บางครั้งดื้อไปก็ไร้ประโยชน์ ต้องดูสถานการณ์ด้วยนะจ๊ะ-

คุณแม่: โห ข้างทางสวยจัง คุณพ่อจอดแป๊บ คุณแม่ขอถ่ายรูป
คุณพ่อ: ใบไม้สีสวยจังเนอะ นั่นไง Mount Yotei หรือเปล่า เสียดายมองไม่เห็นยอดเลย
คุณแม่: คุณแม่ว่าแบบนี้ก็สวยดีนะ
คุณพ่อ: Lull (ขับรถเพลินเลย วิวสวยจัง)
คุณแม่: Lull (สวยไปหมดตลอดทาง ถ่ายไปกี่รูปแล้วเนี่ย ไม่ชัดซักรูปเลยเรา)

-เห็นมั้ย ระหว่างทางก็น่าชื่นชมไม่แพ้จุดหมายปลายทางเลย มันอยู่ที่เราจะซึมซับรับความงามนั้นหรือเปล่า-

น้องโรม: เมื่อไหร่จะถึงอ่ะครับคุณพ่อ น้องโรมเบื่อแล้ว ไม่มีอะไรทำเลย
คุณพ่อ: นอนหลับไปก่อนเลยครับลูก ถึงแล้วคุณพ่อปลุก
น้องโรม: น่าเบื่อมากเลยเนี่ย
คุณพ่อ: งั้นเรามาเล่นเกมกัน ให้ทุกคนเลือกตัวเลขมาหนึ่งตัว
พี่รัก: พี่รักเลือกเลข 7
คุณพ่อ: คุณพ่อ เลข 3
น้องโรม: น้องโรมเอาเลขอะไรดี คิดก่อน เอาเลข 8
คุณแม่: คุณแม่เลข 5
คุณพ่อ: เดี๋ยวช่วยกันดูเลขทะเบียนของรถคันที่สวนมา มีเลขตรงกับใครคิดเป็นหนึ่งคะแนน ใครได้ถึง 20 คะแนนก่อนชนะ
คุณแม่: Lull (ดีจัง สนุกกันใหญ่ ไม่ต้องพึ่ง iPad)

-นี่แหละ ช่วงเวลาแห่งความสุขของครอบครัว-

คุณแม่: ถึง Otaru แล้วครับลูก เราหาที่จอดรถทานข้าวกลางวันกันก่อนแล้วกันเนอะ
คุณพ่อ: เมื่อกี้คุณพ่อเห็นที่จอดรถแว้บ ๆ
คุณแม่: นั่นไงเลยไปนิดนึง
คุณพ่อ: ทานอะไรกันดี
คุณแม่: ให้คุณพ่อเลือก วันนี้วันเกิดคุณพ่อ
คุณพ่อ: เอาร้านนี้แล้วกัน
คุณแม่: นี่มันร้านซูชินะ คุณพ่อทานได้เหรอ
คุณพ่อ: คุณพ่อทานเป็นแล้ว ก็หวาน อร่อยดีนะ
คุณแม่: Lull (แหม ใครเคยบ่นว่าเราเป็นกระสือ)
-อะไร ๆ ก็เปลี่ยนไปได้ คุณพ่อเพิ่งเปิดใจรับปลาดิบตอนอายุครบ 44 ปีนี่เอง-

คุณแม่: วันนี้คงตกทั้งวันแน่
คุณพ่อ: ขนาดฝนตก คนยังเดินกันเต็มเลย
คุณแม่: ส่วนใหญ่ก็เดินเข้าร้านกันไง เดินเข้าเดินออก ทุกร้านมีขนมให้ชิม เข้าครบทุกร้านก็อิ่มพอดี
คุณพ่อ: Lull (คุณแม่กะจะเดินเข้าทุกร้านเลยเปล่าเนี่ย)

-ที่นี่มีร้านขายของตลอดทาง คนเดินถือร่มกันให้ขวักไขว่ สำหรับครอบครัวเรา Otaru เป็นแค่ทางผ่าน ไม่ใช่ A Must)

คุณพ่อ: คุณแม่เดินครบหรือยัง คุณพ่อว่าเฉย ๆ ไม่มีอันไหนน่าสนใจ มีอันชิงช้าสวรรค์สวยดี แต่แพงจัง
คุณแม่: คุณแม่ก็ว่าเฉย ๆ ไม่มีชอบอันไหนเป็นพิเศษ
คุณพ่อ: งั้นไปที่อื่นกันต่อ
คุณแม่: Lull (จริงเหรอเนี่ย มันจะไม่มีอะไรที่เราชอบเลยจริงเหรอเนี่ย เป็นปายม่ายด้าย)
คุณพ่อ: อ้าว คุณแม่หายไปไหน
คุณแม่: คุณแม่ชอบอันนี้ เคยเห็นคล้าย ๆ แบบนี้ที่เบอร์ลิน แต่แพงมาก อันนี้ราคาพอไหว
คุณพ่อ: เออ อันนี้แปลกดี ค่อยน่าซื้อหน่อย
คุณแม่: ใช่ คุณแม่ชอบเพราะทำจากไม้ แล้วพอเราหมุน รถไฟมันวิ่งเองเลย คงมีแม่เหล็กข้างใต้ คุณแม่ซื้อสองอันเลยละกัน อีกอันเป็นม้าหมุน
คุณพ่อ: Lull (ห๊า ซื้อสองอันเลย!)
คุณแม่: Lull (โห ดีใจ นาน ๆ ที คุณพ่อจะเห็นด้วยกับการช้อปของคุณแม่)

-สำหรับเรา Music Box Museum คือร้านขายของที่ระลึก ส่วนใหญ่เป็นกล่องดนตรี มีมุมแสดงของเก่านิดนึง แล้วเรียกตัวเองว่าพิพิธภัณฑ์เพื่อความกิ๊บเก๋ แต่เราก็ไป แถมยังได้ของกลับมาอีกตะหาก เออ นะ)

พี่รัก: เมื่อไหร่ เราจะไปที่พักกันครับคุณพ่อ
คุณแม่: เดี๋ยวเราไปพิพิธภัณฑ์รถไฟกันก่อนครับ ต้องซื้อเค้กวันเกิดให้คุณพ่อด้วย เราหาซอฟต์ครีมทานกันก่อนดีกว่าเนอะ นี่ไงเข้าร้านนี้เลย
คุณพ่อ: คุณแม่เอาเค้กรสอะไรดี
คุณแม่: แล้วแต่คุณพ่อ
คุณพ่อ: Lull (ไม่ชอบซักอัน มันเป็นชีสหมดเลย ไม่ชอบชีสอ่ะ)
คุณแม่: ร้าน LeTAO ชีสเค้กดัง เลือกเลยคุณพ่อ
คุณพ่อ: อืม เอาฟักทองละกัน ซอฟต์ครีม 4 โคนเลยนะ
คุณแม่: Lull (อุ๊ย คุณพ่อร่วมวงซอฟต์ครีมด้วยอ่ะ)

-นี่คือซอฟต์ครีมครั้งที่สาม ช่วงเวลาซอฟต์ครีมคืออีกความสุขหนึ่งของเด็ก ๆ ช่วงเดือนตุลาคมนี่ ไม่ว่าร้านไหนต้องมีผลิตภัณฑ์อินเทรนด์เทศกาล Halloween ทุกร้านไป ที่ Otaru มีร้าน LeTAO หลายร้านมากแต่จะแบ่งชัดเจนเป็นร้านชอกโกเลต ร้านเค้ก ส่วนร้านที่เราเข้า เป็น Cheescake Lab ขาย Double Fromage Cake-

คุณแม่: คุณพ่อ คุณแม่ขอเข้าไปซื้อวุ้นเมล่อนร้านนี้แป๊บนึงนะ
คุณพ่อ: ครับ
พี่รัก: Lull (ชักจะนานละนะ)
น้องโรม: Lull (ชักจะเบื่อละนะ)
คุณพ่อ: Lull (คุณแม่หายยาวเลยนะ)
พี่รัก: ทำไมคุณแม่ยังไม่ออกมาอีก
น้องโรม: น้องโรมหนาวแล้วนะคุณพ่อ
คุณพ่อ: เราไปดูของเล่นร้านตรงข้ามกันดีกว่า

-ร้าน Kitakaro คนเยอะมาก ๆ คุณแม่รู้อยู่แล้วว่าจะซื้ออะไร ใช้เวลาหยิบของแป๊บเดียว แต่เข้าคิวจ่ายเงินนานสุด ๆ-

คุณพ่อ: ขอ Map Code หรือเบอร์โทรศัพท์พิพิธภัณฑ์รถไฟด้วยครับ
คุณแม่: ไม่มีสักอย่างเลยคุณพ่อ แต่ดูจากแผนที่ มันอยู่สุดคลองพอดีเลย น่าจะไปทางนี้นะ
คุณพ่อ: เดี๋ยวจอดถามเค้าแป๊บนึง
คุณแม่: Lull (จะคุยกันรู้เรื่องม้าย มือพันกันแล้ว อ้าว นั่นเดินมาไม จะไปส่งเลยป่าวเนี่ย)

-คุณพ่อจอดรถ เข้าไปถามพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อ คุณแม่คุณลูกนั่งรอในรถ เห็นพนักงานพาคุณพ่อเดินออกมาจากร้าน ชี้โบ๊ชี้เบ๊ใหญ่ แทบจะจูงมือพาคุณพ่อเดินไปพิพิธภัณฑ์กันเลย คนญี่ปุ่นเป็นแบบนี้ทุกคนจริง ๆ เจอแบบนี้มาตลอดทริปเลย ช่วยเหลือเต็มที่ และพูดแต่ภาษาญี่ปุ่นนะ-

คุณแม่: นี่เค้าปิดหรือยังอ่ะ ไม่มีรถจอดสักคันเลย
คุณพ่อ: ฝนตกไม่หยุดจริง ๆ เลย
คุณแม่: ลงไปดูกันก่อนดีกว่า
คุณพ่อ: Lull (เอาจริงเหรอ มันเหมือนพิพิธภัณฑ์ร้างเลยนะ)
คุณแม่: ยังไม่ปิดค่ะ แต่น่าจะมีแต่พวกเรานี่แหละ
คุณพ่อ: ไม่มีใครเลย
คุณแม่: เค้าคงดีใจเนอะ มีคนสนใจมาดูด้วย
คุณพ่อ: ฝนตกแบบนี้ ออกไปถ่ายรูปที่ Train Yard ไม่ได้
คุณแม่: ถ่ายจากระเบียงนี่ก็แล้วกัน หนาวด้วยอ่ะ
คุณพ่อ: Lull (คิดว่าจะโดนให้ตากฝนออกไปถ่ายข้างนอกซะแล้ว เฮ้อ รอดไป)

-พิพิธภัณฑ์รถไฟที่นี่ ไม่ทันสมัยเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีมุมให้เด็ก ๆ ได้ทำกิจกรรมบ้าง เดี๋ยวจะอัพโหลดคลิปให้ดูนะ แต่ครอบครัวไหนไม่บ้ารถไฟ ก็ไม่ต้องแวะก็ได้ คุณแม่ชอบเพราะไม่มีคนเลย พิพิธภัณฑ์เป็นของเรา-

น้องโรม: คุณแม่ครับ มีน้ำอะไรที่น้องโรมดื่มได้บ้างครับ
คุณแม่: เราไม่ต้องซื้อทุกครั้งที่ผ่านตู้ก็ได้นะลูก
น้องโรม: แต่น้องโรมหิวน้ำอ่ะครับ
พี่รัก: พี่รักเอาด้วยนะคุณแม่
คุณพ่อ: คุณพ่อชิมกาแฟมั่งดีกว่า
คุณแม่: งั้นคุณแม่ไปรอตรงขายของที่ระลึกนะ
คุณพ่อ: Lull (พลาดซะแล้วเรา)

-เด็ก ๆ ติดใจตู้กดน้ำมาก ผ่านทีไรจะซื้อให้ได้ทุกครั้ง แล้วที่ญี่ปุ่นมีตู้แบบนี้เยอะมาก ตลอดทาง ข้างถนน ริมฟุตบาท ตั้งเหมือนตู้ไปรษณีย์ไม่มีที่กำบัง คุณแม่ยังสงสัยว่ามันทนฝน ทนหิมะได้ดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย-

คุณพ่อ: ใครจะซื้ออะไร รีบเลือกเลย จะมืดแล้ว เดี๋ยวเลยเวลาเช็คอิน
น้องโรม: น้องโรมอยากได้รถไฟอันนี้ครับคุณพ่อ
คุณพ่อ: อันมันใหญ่มากเลย จะขนกลับกันยังไงครับลูก นี่เพิ่งวันที่สองเองนะ
น้องโรม: Lull (เลือกแล้ว คุณพ่อก็ไม่ให้)
พี่รัก: พี่รักอยากได้รางรถไฟ
คุณพ่อ: พี่รักจะเอาไปทำอะไรครับ ขนาดรางใช้ได้กับรถไฟที่บ้านหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาอันนี้ดีกว่ามั้ย
พี่รัก: Lull (แล้วคุณพ่อจะให้เลือกทำไมเนี่ย)
คุณแม่: คุณแม่ได้แล้วนะ โปสการ์ดรถไฟรุ่นต่าง ๆ พลาสเตอร์ยารูปรถไฟ
คุณพ่อ: Lull (คุณแม่ไวเลยนะ เอาพลาสเตอร์ยามาทำไมเนี่ย)

-มุมของที่ระลึกที่นี่เล็กมาก ของที่ระลึกก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษ คุณพ่อแอบบ่นว่าของที่ระลึกที่ขายบนรถไฟ Fujisan Limited Express ยังน่าสนใจกว่าเยอะเลย-

คุณพ่อ: รีบเข้าที่พักกันเถอะ จะมืดแล้ว
คุณแม่: ฝนไม่หยุดเลยอ่ะ คุณพ่อจอดให้คุณแม่ลงไปถ่ายรูปคลองแว้บ แล้วค่อยวนมารับคุณแม่นะ
คุณพ่อ: Lull (คุณแม่มุ่งมั่นมากอ่ะ ยังดีนะ ไม่ต้องลงกันหมดทุกคน)

-ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่าภาพถ่ายที่ Otaru Canal เป็นฝีมือคุณแม่ ถ้าไม่สวยจะได้ไม่โทษคุณพ่อ ส่วนภาพคุณแม่กับคลอง มีหนุ่มฮ่องกงแถวนั้นถ่ายให้นะคร้าบ-