เห็ดที่เคยเห็นที่นี่เป็นครั้งแรกคือเห็ดสีเหลืองขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือ ลูกถามว่ากินได้ไหม คุณศักดิ์ตอบทันทีว่ากินได้ แต่กินได้ครั้งเดียว กินแล้วตายเลย (นั่น) ลูกหัวเราะกันใหญ่ จากนั้นก็เจอเห็ดรูปร่างแปลก ๆ สีขาว สีเทา สีส้มมาเรื่อย ๆ คุณศักดิ์ชี้ให้ดูว่านี่เห็ดสี่คนหาม คุณแม่ทักว่าชื่อแปลกจัง เลยได้คำอธิบายว่า กินแล้วต้องใช้สี่คนหามลงโลงเลยไง อ้อ… Read More
ในที่สุด เราก็มาถึงห้วยขาแข้งจนได้ (แม้จะผ่านการกุมขมับของสมาชิกในบ้านสองคนอยู่เรื่อย ๆ คุณแม่ก็ไม่ท้อถอย) เจ้าหน้าที่ยืนรออยู่ที่ป้อมทางเข้า ขี่มอเตอร์ไซค์นำเราไปถึงบ้านพักซึ่งเขียนไว้ว่าเป็น “บ้านพักนักวิจัย” คุณศักดิ์แนะนำการเข้าใช้บ้านพักสั้น ๆ ได้ใจความว่า เปิดประตูเข้าไปเลย ไม่มีกุญแจ อย่าเผลอล็อกประตู อย่าลืมปิดประตูและอย่าเอาของวางไว้ข้างนอก เดี๋ยวลิงมาเอาไป พูดจบ คุณพ่อถาม “ลิงเปิดประตูเป็นไหมครับ”… Read More
หุบป่าตาดเป็นป่าต้นตาด (คล้ายต้นปาล์ม) ที่ต้องเดินผ่านเข้าถ้ำมืดก่อนออกไปเจอป่าดงดิบสองไร่ที่เต็มไปด้วยต้นตาดและต้นไม้อื่น ๆ ถ้ามาวันเสาร์อาทิตย์จะมีมัคคุเทศก์น้อยนำทางด้วย แต่วันที่ไปไม่มีเพราะเป็นวันธรรมดา คุณแม่มอบหมายหน้าที่ให้ลูกคนเล็กถือไฟฉายนำทาง ลูกถามว่าจะเหมือนถ้ำหลวงหรือเปล่า คุณพ่อบอกไม่เหมือน ที่นี่ไม่มีน้ำไหลผ่านแบบนั้น คุณแม่บอกถ้าต้องติดถ้ำก็ติดพร้อมกันทั้งครอบครัวสนุกดี… Read More
จากนั้นขับรถมาจอดแถวตลาดเทศบาลริมแม่น้ำสะแกกรัง แม่ค้าอัธยาศัยดีทุกคน ภูมิใจนำเสนอของที่ขายอธิบายละเอียดพร้อมบอกให้ถ่ายรูปเลยไม่ต้องซื้อก็ได้ คุณแม่กับลูกชายคนเล็กได้ข้าวเกรียบว่าวมากินกันคนละแผ่น ถ่ายรูปเสร็จ ของคุณแม่ร่วงกราวเพราะมือหนักไปหน่อยทั้งที่คนขายเตือนแล้วเตือนอีกให้ใส่ถุง คุณแม่ดื้อไม่เอาถุง บอกเปลือง สรุปต้องแย่งลูกกินในที่สุด… Read More
คุณแม่เคยเห็นภาพและอ่านเกี่ยวกับแนวคิดการสร้างบ้านสวนจันทิตาจากหนังสือบ้านและสวน แต่ไม่เคยปักหมุดจังหวัดอุทัยธานีเป็นจุดหมายปลายทางมาก่อน จนกระทั่งทริปนี้ที่เมืองอุทัยยังคงเป็นเพียงทางผ่าน แต่คุณแม่ตั้งใจเลือกที่นี่เพื่อให้คุณพ่อและลูกชายคนโตค่อย ๆ ปรับตัวกับการเข้าพักโฮมสเตย์ในคืนแรก ก่อนที่เราจะเข้าป่าในคืนที่สอง… Read More